Natascha Kampusch, buitengewoon innemend

Ze oogt schuchter, schuw bijna, als ze haar entree maakt. Voor Natascha Kampusch, het meisje dat acht jaar lang opgesloten zat in de kelder van haar ontvoerder Wolfgang Priklopil, is de vrijheid na vier jaar nog niet gewoon. Ze deinst terug voor de felle lampen die cameraman Pepijn heeft opgesteld en blijft dichtbij haar begeleiders, van wie eentje wonderbaarlijk genoeg ook Wolfgang heet. Met het kopje doortrokken groene thee stevig in haar handen geklemd, gaat ze zitten, gespannen voor het interview met onze verslaggever Marc Schrikkema.

Hij spreekt met de nu 22-jarige Natascha, exclusiv fur das Niederlandische Fernsehen, naar aanleiding van haar boek 'De diefstal van mijn jeugd'. Collega Lammert, die het interview heeft geregeld, is niet meegekomen, maar ik ben er wel bij voor de tweede camera en om te helpen haar op haar gemak te stellen. Dat blijkt me niet met geruststellende woorden te lukken, maar door een onhandige actie met mijn camera. "Sorry", zeg ik tegen Natascha. "Ik ben geen professionele cameravrouw, nog een klein momentje geduld alsjeblieft."

Natascha denkt een moment na, alsof ze bij zichzelf nagaat wat een passende reactie zou kunnen zijn. Dan kijkt ze recht in mijn cameralens terwijl ze met zachte stem zegt: "Het geeft helemaal niets. Ik weet zeker dat je over een paar jaar een groot regisseur bent en dat je Hollywood zult bereiken."

Ik heb het idee dat ik het niet goed heb gehoord. Maar Marc, Pepijn, Wolfgang, ze lachen allemaal, en Natascha lacht ook. En ik smelt. Even later vertelt Natascha aan Marc hoe moeilijk ze het vindt om aansluiting te vinden bij mensen, dat ze het moeilijk vindt om te weten wat sociaal wenselijk gedrag is in bepaalde situaties en wat niet. Van haar tiende tot haar achttiende zat ze opgesloten in een bedompte, donkere kelder, met Wolfgang Priklopil als enig menselijk referentiekader.

Het gesprek met Marc is mooi en ontroerend. Op de vraag wat haar gelukkig maakt, antwoordt ze: "Dat de lucht blauw is. En dat water stroomt." De boodschap die ze voor de Nederlandse kijkers heeft is dat je alles kunt overleven door wilskracht.

Bij het afscheid steek ik mijn hand uit en bedank ik haar voor de bijzondere middag. Ze is zichtbaar overvallen door mijn gebaar en staart een ogenblik naar mijn hand. Dan kijkt ze me aan, zonder een lach, aarzelend. Ik sta daar inmiddels ook wat onzeker, doe ik iets verkeerd? Dan, met een kleine vertraging, breekt een lach door en haast Natascha zich mijn hand vast te pakken. "Ik vond het ook heel bijzonder jou te ontmoeten, dank je wel. Het ga je goed!"

Onder de indruk blijven we achter. Een ontmoeting met een bijzondere vrouw, die we niet snel zullen vergeten. Haar manier van mensen tegemoet treden is misschien wat eigenaardig, maar tegelijk buitengewoon innemend. Blijf maar gewoon zoals je bent, Natascha Kampusch, en dank voor je vertrouwen in mij. Mijn droom om Hollywood te bereiken had ik al op mijn zestiende overboord gegooid, maar door jouw allerliefste opmerking dagdroom ik toch nog even verder.