Maradi, 8 augustus

Twee dagen lang filmen in een kamp vol zieke kinderen in de verzengende hitte laat zo z'n sporen na. Maar leed is hier een relatief ding. Tientallen vrouwen komen iedere dag hun geluk beproeven bij het kamp van Médecins sans Frontières, met in hun kielzog het journaille van toute la planète.

Hoe onwerkelijk de indrukken gister in het kamp waren, zo onwerkelijk zijn ze nog steeds. Gelukkig? Deze verwende westerling is nog niet helemaal verpest. Gelukkig ook moet er hard gewerkt worden en hebben we normaliter pas ‘s avonds in het hotel de tijd om te proberen te begrijpen wat hier aan de hand is. Een hardnekkig buikgriepje zorgt in dat opzicht weer voor wat verstrooiïng in de vrije uren.

Een eenmalige ramp?

Veel Nigerijnen begrijpen niet wat al die druktemakers met camera hier komen doen, Er is immers ieder jaar een periode van voedselgebrek. denken jullie echt dat dit een eenmalige ramp is?De regering van Niger heeft al 8 maanden geleden gewaarschuwd voor grote voedseltekorten; Aktie bleef uit. En nu de situatie in sommige gebieden normaliseert (tenminste als de oogst in oktober niet mislukt) is dit land in de Sahara ineens wereldnieuws. Eigenlijk moeten we ons dus allemaal een beetje schamen, ook wij journalisten, Want als de media eerder wakker waren geworden en er dus aandacht was voor Niger, dan was groot leed te voorkomen geweest. In het noodhospitaal sterven 2 kinderen per dag, schat een verpleegster. Het is waarschijnlijk maar een fractie van het onzichtbare leed, want de zwaksten redden het helemaal niet om dit kamp te bereiken. Laat staan dat hun close up ooit op CNN wordt uitgezonden.

Behulpzaamheid

In deze verder zeer bedrijvige stad (die ligt op de grens van Nigeria en een grote handelspost is) ontmoeten we ook José Tegels.Een potige dame met een zwierige, vrolijke, Haagse tongval, een vrouw uit één stuk.Ook zij heeft het er soms moeilijk mee, die plotselinge aandacht voor het land waar ze al een jaar woont. Moet ze het dan echt nog een keertje uitleggen?Waar de grote hulporganisaties ons allemaal een georganiseerd rampenreisje proberen aan te bieden, helpt zij ons pas echt: namelijk door inzicht te geven in hoe de dingen werken in dit land.Namens de Nederlandse organisatie SNV probeert ze de locale overheden hier te adviseren, in het bijzonder door de positie van vrouwen te versterken. A hell of a job. Haar wapen: optimisme en nuchterheid.Ze helpt ons uit de brand wanneer onze Boubakar, de man van de rammelende Toyota, verstek laat gaan bij een interviewafspraak. Binnen no time kunnen we aan de slag met een nieuwe vertaalster, eentje met de mooiste glimlach van de Sahel.Zonder tegenprestatie, maar uit behulpzaamheid. Ze kunnen veel van haar leren hier....Mark de Bruijn (verslaggever) in Niger