Het was best even wennen toen in 1993. Wij van de EO samen met de Tros en nota bene Veronica in één programma. Sommige criticasters hadden het destijds zelfs over een verbond met de duivel! Maar juist omdat we allemaal een puur journalistieke houding hadden ging het direct goed. Ik herinner me de miljoenen-kijkcijfers van onze allereerste uitzendingen. We berichtten over de belegering van het ‘Witte Huis’ in Moskou waar de Doema, het parlement huisde.

Het was een mooie tijd. Juist doordat het programma nieuw was en niemand nog een eigen plek had verworven, was alles mogelijk. Toen ik mijn chef een keer gekscherend vroeg of we niet naar de oorlog in Bosnië moesten zie hij direct ja. En zo stond ik een paar dagen later totaal onvoorbereid in een belegerd Sarajevo met voor het eerst van mijn leven een kogelvrij vest aan. 

Op een ander verveeld moment stuurde ik eens een fax naar ambassade van Libië, of ik een interview kon hebben met Ghadaffi. Totaal verrast kreeg ik een positief antwoord. En zo bevond ik me in december 1998 opeens in de bedoeïenentent van de Libische leider. Het interview dat we precies tien jaar na de Lockerbieramp uitzonden werd die zelfde avond nog opgepikt door tal van Britse en Amerikaanse zenders. 

 

Om toch beter voorbereid te zijn op crisisgebieden werden we naar Wales gestuurd voor een oorlogstraining van voormalige SAS-commando’s. In de bossen rond Hereford werd zo perfect mogelijk een oorlogssituatie nagebootst. Zelfs zo realistisch dat de Britse politie groots uitrukte, ons voor terroristen aanzag en ons arresteerde. Dat was lachen.

 

Tal van landen volgden. Liberia, Haïti, Rwanda en Tjsetjsenië. Ik vond en vind het belangrijk om grote nieuwsfeiten persoonlijk te maken. Slachtoffers een naam en gezicht te geven.

Als presentator maakte 9/11 diepe indruk op me. Vanachter de desk in de studio in Hilversum kruisgesprekken voeren met verslaggevers en correspondenten in Amerika als ook Afghanistan. 

Een diepte punt in de Nederlandse democratie werd oneerbieding gezegd mijn hoogtepunt. 6 mei 2002. De moord op Pim Fortuyn. Een paar minuten over zes werd hij vermoord op het mediapark. Zo’n beetje voor de voordeur van het Actualiteiten Centrum van waaruit we Twee Vandaag uitzonden. 

 

Net voordat ik live moest meldt de eindredacteur van dienst mij op m’n oortje dat Fortuyn is neergeschoten, of ik het maar even wilde melden. Het werd de best bekeken uitzending ooit. Bijna vier miljoen kijkers volgden onze berichtgeving rond de moord op de politicus. Het was bizar om samen met NOS Journaal de eerste informatie te verstrekken over deze historische politieke moord. Op weg naar huis zag ik drommen mensen staan aan de hekken van het mediapark. Met kaarsen, beertjes en bloemen gaven ze uiting van hun verontwaardiging en verdriet.

 

De in totaal 11 jaren die ik voor Twee Vandaag mocht werken heb ik ervarens als tropenjaren maar vooral ook als jaren die ik voor geen goud had willen missen. 

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.