Ik zal het nooit meer doen

Petra de Boevere is ondernemer en ongewild niet meer anoniem als tipgever Regel één als je een winkel hebt of zaken doet is dat je nooit over je klanten praat. Dat hoort niet en als je het wel doet kost het je klanten en omzet. Twee jaar geleden verdween er op mysterieuze wijze een man bij ons in de streek. Ik was die bewuste nacht wakker geworden van een rondcirkelende politiehelicopter. De volgende ochtend werd duidelijk dat er een zoekactie was geweest. Het was het gesprek van de dag. De foto van de vermiste man stond overal. We herkenden hem als iemand die wel eens in de winkel kwam. Maandenlang was de vermissing en de handel en wandel van de man het gesprek van de dag in de streek. Er volgde landelijke aandacht voor de zaak in diverse TV-programma’s. De man, die wij tot zijn verdwijning alleen kenden als ‘iemand die wel eens in de winkel kwam’, kreeg een naam en een gezicht, de verhalen logen er niet om. Heel Nederland leerde hem kennen.

Na een uitzending van Peter R de Vries - ruim een jaar later – knaagde er toch wat aan me. In de context van het hele verhaal leken wij misschien toch een heel klein stukje informatie te hebben dat misschien het oplossen van dit mysterie een heel klein beetje dichterbij kon brengen. Maar je praat niet over je klanten. Ook niet als ze dood of vermist zijn.

Ik vulde anoniem een formuliertje in op de site van Peter R. de Vries met een mailadres dat ik zelden gebruik met een paar zinnen die niet naar mij of onze winkel waren te herleiden. Daarop volgde een mail van de redactie of telefonisch contact mogelijk was met de verzekering dat dat ook vertrouwelijk kon. Op die mail reageerde ik niet. Ik wilde immers anoniem blijven. Bijna drie maanden later volgde er een mail van de politie, op datzelfde mailadres, met het verzoek om contact. Ik belde het nummer in de mail, vertelde dat ik niet wilde dat ergens mijn naam in deze context zou opduiken in publicaties of media en als dat kon ik best wel wat vragen wilde beantwoorden.

Waarschijnlijk stelde onze informatie niet eens veel voor en was het een fluttip, maar ik wilde vooraf echt de garantie hebben dat het vertrouwelijk bleef. Je praat immers nooit over je klanten. Mijn man vond het al helemaal fout van me dat ik dit deed, maar na de garantie van de politie dat het vertrouwelijk bleef deed ik het toch. Ik vond dat ik aan mijn burgerplicht voldaan had.

Toen enkele weken geleden op Twitter door een redacteur van een krant mijn naam aan deze vermissingszaak werd gekoppeld met het bericht: ‘Wat heeft @Slijterijmeisje te maken met de verdwijning van Herman Ploegstra, lees het morgen in de krant’ schrok ik me dan ook wezenloos. Door de redactie te bellen heb ik weten te voorkomen dat mijn naam de volgende dag in de krant aan deze zaak gelinkt werd. De informatie kwam uit een boekje over onopgeloste zaken dat die week zou uitkomen. De auteur volgde de volgende ochtend op Twitter met ‘Wat @PetradeBoevere aan de politie vertelde leest u in mijn boek’. Na een discussie met hem op Twitter, een mail en een wat heftig telefoontje van me verwijderde hij de tweet en een alinea van zijn site waarin hij mij ook noemde.

Maar het boek ligt wel in de winkel. Er wordt gesuggereerd dat ik zomaar over klanten de politie bel. Dat is kwalijk. Want dat doe je niet. Ook niet als ze dood of vermist zijn.

De politie die mij anonimiteit garandeerde gaf gewoon het dossier, inclusief mijn gegevens, aan de auteur. Die herkende mijn naam als iemand die wel een beetje bekend was, klopte de passage over mijn tip in zijn boekje nog even flink op om het smeuïg te maken en gebruikte mijn naam vervolgens ook nog eens voor de marketing van zijn boekje. Het enige doel van een auteur is zoveel mogelijk boekjes verkopen. Het bewuste hoofdstuk werd gepubliceerd met toestemming van de politie. Zij verleenden alle medewerking. Ik vond en vind het nog steeds echt ongelooflijk.

Ik had nooit de politie moeten bellen toen dat verzoek daarvoor kwam en heb daar nu ook spijt van. De politie roept steeds vaker de hulp in van de burger, maar gaat vervolgens onzorgvuldig om met die informatie en gegevens. Dat vind ik kwalijk. Dit is vervelend voor ons - de schade valt hopelijk mee- maar het grotere verhaal is dat contact met de politie niet vertrouwelijk blijkt te zijn.

In eerste instantie gaf de politie de fout toe. “Dit had niet mogen gebeuren, u kunt een klacht indienen.” Na het indienen van die klacht veranderde het verhaal echter. “We willen het u wel uitleggen, de rechercheur die u sprak sprak voor zijn beurt, want u bent voor de politie nooit anoniem.”

Ik heb mijn lesje geleerd. Ik bel alleen nog de politie als ik ze nodig heb voor inbraak, diefstal of een incident waar ik direct bij betrokken ben. Ik heb me vergist in de politie. Anonimiteit blijkt een loze belofte. Dat wist ik niet, en ik denk ook heel veel andere mensen niet.

Voor een tip zal ik nooit meer de politie bellen. Nooit. Echt nooit meer. Ik zal het nooit meer doen.