Het multiculturele mijnenveld

Mijn inspanningen in de zomerperiode beginnen hun multiculturele vruchten af te werpen. De out of office reply’s worden minder en af en toe lukt het me zelfs om iemand aan de telefoon te krijgen.

Nog net op het nippertje voor mijn vakantie sprak ik de initiatiefnemers van NL2023. Een paar Marokkaanse Nederlanders besloten een tijdje geleden een toekomstvisie te schrijven voor Nederland, omdat ze vonden dat er ‘iets’ moest gebeuren in de samenleving. Met hun plannen op het gebied van bijvoorbeeld onderwijs, religie en arbeidsmarkt hopen ze Nederland een positieve duw richting de toekomst te geven. Een interessant concept waar we vast nog meer van gaan horen.

Op een andere dag in de luwte van het kleurloze zomerreces belandde ik bij een iftar van Stichting Islam en Dialoog; de maaltijd waarmee het vasten door moslims bij zonsondergang verbroken wordt. Als brave Hollander kwam ik op het afgesproken tijdstip binnen op de afgesproken plek. Maar, tussen alle rijkelijk gedekte tafels, was ik wel de énige aanwezige. Gelukkig kwam daar snel verandering in en werd het een geslaagde avond met leuke kennismakingen. Vooral politici van CDA en PvdA waren goed vertegenwoordigd, maar dat was te verwachten. Verrassender was geweest, als een PVV-afgevaardigde eens zou aanschuiven bij zo’n maaltijd. Maar ja, je verdiepen in andere culturen is natuurlijk bij uitstek een ‘linkse hobby’. Ik werk dan natuurlijk ook bij de propaganda-afdeling van multicultureel Nederland.

Het streven naar diversiteit in het opiniepanel is wél een lastige hobby. Mensen die ik spreek zijn het er allemaal wel over eens: diversiteit links laten liggen is niet goed. We leven nu eenmaal in een multiculturele samenleving en die moet weerspiegeld worden in de media. Maar over hoe je dit moet aanpakken, is heikel punt van discussie. Als ik me richt op één etnische groep, krijg ik soms kritische vragen van de andere ‘groep’: waarom zij over het hoofd worden gezien.

Voor anderen lijkt het moeilijk te accepteren dat ik weliswaar allochtone panelleden werf, maar persoonlijk geen ‘partij’ kies tussen één of ander. Dingen die misgaan op multicultureel gebied mogen zeker niet over het hoofd worden gezien in mijn streven naar diversiteit. Open de dialoog met mensen aangaan zonder me te laten verleiden tot een bepaalde geloofs-of levensovertuiging, lijkt volgens sommigen niet mogelijk.

Sommige allochtone Nederlanders die ik spreek worden er moe van dat via peilingen vaak alleen hun mening wordt gevraagd als het om integratie-issues gaat. Daar kan ik goed inkomen, want als Nederlander lijkt het mij ook stomvervelend als ik telkens moet uitleggen wat ik van het misbruik in de katholieke kerk vind. Of van het gebrek aan vrouwen op de kieslijst van de SGP. Tegelijkertijd blijkt dat allochtone panelleden zich toch vooral uitspreken als het om multiculturele issues gaat en veel minder als het bijvoorbeeld gaat over Prinsjesdag. Dit werd van de week mooi geïllustreerd in dit nieuwsitem waarbij een paar allochtone Nederlanders gevraagd werd wat Prinsjesdag eigenlijk precies inhield: ‘Koninginnedag?’ Een traditie voor de Hollanders, net zoals wij Marokkanen het Suikerfeest hebben?’ ‘Gewoon mooi, gezellig feest maken?’ Slechts één persoon wist te vertellen dat op Prinsjesdag de troonrede werd uitgesproken.

De uitdaging voor mij de komende tijd is dus om ‘ze’ niet alleen te verleiden tot aanmelding, maar ook te blijven triggeren tot deelname. Suggesties hiervoor zijn van harte welkom!

Kortom: bij diversiteit komt ongevraagd een oerwoud aan (multiculturele) belangen en meningen kijken. Geen aandacht is niet goed, teveel aandacht evenmin, te expliciete nadruk op bepaalde ‘groepen’ of thema’s ook niet. Als ‘gewone’ Nederlander aanspreken dus, maar als dat de oplossing zou zijn, was mijn baan als recruiter overbodig geweest.

Binnenkort zal ik vertellen wat het resultaat van deze bespiegelingen is. Ook duurt het niet lang meer voordat we het comité van aanbeveling presenteren, dat inmiddels compleet is.