Wees onbevooroordeeld over het onbekende. Omarm de verschillen tussen jezelf en de ander. Dat zegt actrice en verhalenverteller Gerda Havertong, 'De Optimist' van de vandaag. 

Al sinds 1984 is ze bewoner van het altijd optimistische Sesamstraat. Verder praten we met haar over Stichting Wiesje en over hoe ze kijkt naar de politieke en maatschappelijke ontwikkelingen in Nederland èn Suriname.

Lees hier haar speech:

Wat Is Mijn Verhaal en Waar Hoor Ik Bij?

Ik zeg zonder blikken of blozen: Ik behoor tot de betrokkenen. Ik hoor bij de doeners, de helpers. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid omringd te worden door mensen die mijn positieve kwaliteiten  omhoog halen. AI van jongs af aan wist ik  dat ik me verwant voelde met kinderen en ouderen. Wat ertussen ligt, daar zullen anderen zich om bekommeren. Inmiddels ben ik 70, woon vijftig jaar in Nederland inclusief Nederlandse identiteit, en de wetenschap dat de norm wit is. Als ik op mijn leven terugblik, is het altijd zo geweest, ik ben er voor de hummeltjes en de senioren burgers. Mijn betrokkenheid is geen betutteling, de hulp die ik bied vereist een zekere zelfwerkzaamheid van de ander, indien mogelijk.. Ik ben een richtinggever en ik duld geen omleiding.

Kijk, naarmate je ouder wordt, leer je je eigen verhaal steeds beter kennen. Mijn verhaal gaat over menselijk contact. Ongeacht de sport van de ladder waar wij mensen ons graag op nestelen. We zijn als mensen onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Daar hebben we geen toestemming voor nodig. Niet van een unie, niet van een continent, land of politieke partij, niet van nix. Gewoon van jezelf. Dat vraagt van ons gepaste  toewijding in relatie tot elkaar. Waar we ook vandaan komen. Dat betekent zorgvuldig met elkaar omgaan. Ik wil een samenleving waar saamhorigheid de boventoon voert boven afkomst.  En die samenleving hebben we bijna. Ik heb gezien hoe mensen elkaars verschillen omhelzen. Een poging tot het tonen van begrip geeft zoveel meer satisfactie dan oordelen, veroordelen of vooroordelen  benoemen.

Probeer niet alleen die balk in de ogen van de ander te zien, maar zoek ook de splinter in je eigen ogen.

Mijn landschap sommeert: Stel jezelf kleine doelen. Hoe kleurrijk is je vriendenkring. Je eten heet tegenwoordig: culinair hapje. Geweldig toch? Vroeger, lang voordat we hier met z’n allen kwamen –Indische mensen, Italianen, Surinamers, Antilianen, Turken, Marokkanen, noem maar op, had Nederland op zaterdag kliekjesdag: verzamelde restjes eten van de hele week. Nu eet -geschat- driekwart  van Nederland op zaterdag pizza, shoarma, roti of sushi.

Wees ambitieus en jaag kruisbestuivingen na. Niet voor u en mij, maar voor onze kinderen, onze vastberaden burgers van morgen waar geen achterdocht in gezaaid is, waar achterdocht geen voedingsbodem heeft aangetroffen. Ik ben een onverbeterlijke optimist heb ik altijd geroepen. En dat wil ik graag zo houden. 

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.