Ze hebben er lang op zitten wachten. Knarsetandend moeten toekijken hoe de aanhang van groene organisaties groeide en groeide, en hoe die organisaties hun besluiten voor het verbreden van wegen en het vangen van mossels door de rechter lieten vernietigen. Maar dit jaar was er dan eindelijk het moment waar de anti-groene politici zolang op hadden gewacht: Wijnand Duyvendak bekende een smet op de milieuacties uit de jaren tachtig. Hoera! Het hek was van de dam, de remmen konden los. De milieubeweging kon door het slijk!

En wat hèbben ze getrokken. Zelden zo’n schaamteloze lastercampagne gezien van volksvertegenwoordigers tegen maatschappelijke organisaties die de zorgen van burgers over natuur en milieu vertalen in concrete daden.

Zonder blikken of blozen werden milieuorganisaties uitgemaakt voor leugenaars en profiteurs, die op kosten van de belastingbetaler welbewust de feiten zouden verdraaien. ‘Beroepsklagers’ zouden achter hun bureau ergens 3-hoog achter in Amsterdam voor de lol de uitbreiding van varkensstallen in Brabant laten tegenhouden door de rechter. Milieuclubs zouden er alleen maar op uit zijn de Nederlandse economie de nek om te draaien, en lak hebben aan de regels van onze parlementaire democratie. Want bij democratisch genomen besluiten moet je je neerleggen, zo vinden VVD en CDA.Interessante benadering. Zeker wanneer de volksvertegenwoordigers in kwestie het zelf niet zo nauw wensen te nemen met eerder genomen democratische besluiten.

Wie heeft zijn handtekening gezet onder Europese en nationaal ingevoerde regels over de toegestane ammoniakbelasting op natuur, over de bescherming van kwetsbare natuurgebieden, over de normen voor luchtkwaliteit? Zijn dat niet dezelfde partijen die nu menen in strijd met die regels te kunnen handelen, en daarbij ook nog eisen dat de samenleving hen daarmee weg laat komen? De grootste schreeuwers over het respecteren van democratisch genomen besluiten zijn degenen die zelf doelbewust de bestaande regels aan hun laars lappen.

Volksvertegenwoordigers van CDA, VVD, PvdA, SGP, ChristenUnie en PVV gaven groen licht voor een vergunningenbeleid voor uitbreiding van veehouderij, terwijl ze wisten dat dit in strijd was met vigerende wetgeving voor de bescherming van natuurgebieden. Het was niet de vraag of, maar wanneer de rechter gehakt zou maken van die beslissing. Maar toen het gebeurde, volgde de volstrekt voorspelbare reactie: niet zij hadden schuld aan de ontstane situatie, maar de milieuorganisatie die het lef had gehad de rechter om een oordeel te vragen. Vér beneden alle peil.Juist van onze volksvertegenwoordigers mag worden verwacht dat zij bestaande wet- en regelgeving respecteren. Bevallen de regels je niet, dan kun je proberen die veranderen. Ze veronachtzamen behoort simpelweg niet tot de gewenste keuzemogelijkheden van een Kamerlid.

Mocht het toch een keertje mis gaan dan is er altijd de rechter nog die (desgevraagd) kan beoordelen of de wetgever zich wel goed van zijn taak gekweten heeft. Essentieel in de Nederlandse rechtsorde. Wie het gelijk van het ‘democratisch genomen besluit’ tot onaantastbare waarde verheft, verklaart het failliet aan onze democratie. Esther Ouwehand is Tweede Kamerlid voor de Partij voor de Dieren

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.