Natuurlijk komt er een akkoord over Griekenland. Want wie wil het op z’n geweten hebben de euro open te breken en de Grieken te dwingen weer de drachme in te voeren.

De vraag is alleen: hoe leg je uit dat bij een compromis niemand een ander standpunt heeft ingenomen en iedereen heeft gewonnen. Het blijft spelen met vuur, in het bijzonder voor Jeroen Dijsselbloem als voorzitter van de Eurogroep. 

Het is waar, het is wellicht een beetje vroeg nu al te beweren “dat ze er wel uitkomen” in Brussel. Maar er niet uitkomen is geen optie. Tenzij natuurlijk dat laatste de achterliggende opzet is van de strenge rekenmeesters onder aanvoering van Dijsselbloem. Maar dan hebben we het over een complot, een masterplan, om de Grieken te lozen.

Dit Griekse drama is politiek gevaarlijk spel. Want wie kan eigenlijk waarop precies trots zijn? En wie heeft straks plezier van de overwinning op de ander? Valt er wel te ‘scoren’ met welk stoer verhaal dan ook?

Het gemeenschappelijke in Europa is dat alle kiezers in de lidstaten boos zijn. Boos op wie van buiten Europa bij ons wil intrekken op zoek naar een beter leven. Boos op iedereen binnen Europa, omdat de één het geleende geld aan de ander wil terugzien maar niet terugkrijgt. Boos op politici die zich óf gedragen als een nietsontziende boekhouder en suggereren dat je van bezuinigingen gelukkiger wordt, óf politici die de indruk wekken dat geld op je rug groeit en er alle dagen zon is, als je maar op ze stemt.

Boosheid, ontevredenheid en wantrouwen. Daarover zou het moeten gaan in Brussel, om dát ongenoegen te pareren. Want uiteindelijk is het ongenoegen het meest gevaarlijk voor de euro en de politiek.

Ik kan mij ook niet voorstellen dat Dijsselbloem als sociaaldemocraat de geschiedenis wil ingaan als een politicus die kiezers niet serieus neemt, ongewild beleid doordrukt en de euro naar de uitgang loodst. Soms kan politiek niet alles wat economisch gezien wel moet. Dat geldt voor de voorzitter van de Eurogroep en dat geldt voor de nieuwe Griekse regering.

‘Als je eenmaal in een kuil zit, stop dan met graven’. Ik las dit citaat in de Engelse krant The Guardian. Het is van Denis Healey, ooit voor Labour-minister van Financiën in het Verenigd Koninkrijk. Het zou een aardig uitgangspunt kunnen zijn aan de Brusselse onderhandelingstafel om te komen tot een compromis.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.