Deze 67-plussers werken gewoon door

Steeds meer 67-plussers werken door nadat ze de pensioenleeftijd hebben bereikt. Sommigen doen dat uit financiële noodzaak, maar een groot deel van hen zou niet anders willen. 

De verslaggevers van EenVandaag portretteren een aantal van hen. Van de rechter tot de juf, en van loodgieters tot barvrouwen: waarom kiezen zij ervoor door te werken?

Lex van Tricht: 'Ik ben niet iemand die graag stilzit'

Voor Lex van Tricht is het zonder werk moeilijk om rond te komen. “Ik heb jarenlang in het buitenland gewoond en daardoor een pensioengat", vertelt hij. Zijn AOW vult hij nu aan door te werken via een uitzendbureau. Drie à vier dagen in de week bezoekt hij bedrijven die bedrijfswagens of machines hebben aangeschaft met een lening. Hij moet controleren of de bedrijven nog steeds gebruik maken van die voertuigen. "Ik ben veel op reis en dat vind ik leuk", aldus Van Tricht. Dat hij uit financiële noodzaak moet werken vindt hij niet erg. "Ik ben niet iemand die graag stilzit."

René Bernards: 'Als niemand meer doodgaat aan kanker ben ik pas klaar'

Biomedisch geneticus René Bernards is 65 jaar. Hij is internationaal toponderzoeker op het gebied van kanker. "Ik speel al dertig jaar het spel tegen kanker. Op een steeds hoger niveau. Het is een grote legpuzzel van duizenden kleine stukjes." Hij wil pas stoppen met werken als hij het spel heeft gewonnen. "Ik ben pas klaar met werken als niemand meer doodgaat aan kanker." Hoe lang dat nog precies gaat duren, dat weet hij niet. "Maar we maken de laatste jaren een enorme vooruitgang. Onze techniek wordt steeds beter. Kanker de wereld uit wordt moeilijk. Maar het chronisch houden is wel degelijk onder handbereik."

Johanna van Cranenburgh: 'Ik wil graag mijn kinderen helpen'

Johanna van Cranenburgh begon op haar zestiende als 'poetsmeisje' bij hotel/restaurant Campveerse Toren. "Het was een andere tijd, vlak na de oorlog. We waren alles aan het opbouwen", vertelt ze. In 1954 vraagt de eigenaar, die veertien jaar ouder is, haar ten huwelijk. "Tijdens onze verloving noemde ik hem nog steeds ‘meneer Van Cranenburgh’. Ik kon er maar niet aan wennen dat ik hem nu gewoon 'Henk' mocht noemen", lacht ze. Ze kregen vijf kinderen. Dochter Hendrina is de huidige eigenaar, maar Johanna is nog elke dag druk bezig in de herberg. "Ik poets het koper, ruim op en ik doe de was.” Ze zou niet anders willen. “Ik heb er plezier in en ik wil graag mijn kinderen helpen."

Koos Wubbe: 'Orchideeën houden je jong'

Koos Wubbe is tussen de bloemen geboren, zo vertelt hij. Zijn vader en grootvader waren ook orchideeënkwekers. Er is ook niets anders dat hij liever doet; verpotten, nieuwe stekjes scheuren. "Ik geef ze schijnbaar die liefde die ze nodig hebben", vertelt hij. Hoewel hij al 84 jaar is, denkt hij er niet aan om te stoppen. Hij hoeft niet zo nodig op vakantie en er is ook best tijd om bijvoorbeeld naar een uitvoering van zijn kleinzoon te gaan. "Orchideeën houden je zo jong. Groen geeft ontspanning."

Hij begrijpt jongere mensen niet goed die er tegen op zien om nog tot hun 67ste door te werken. "Die zien het leven verkeerd. Tegenwoordig zijn de kansen veel groter dan in mijn jonge tijd. Je hebt het zelf gekozen, dan had je beter moeten leren als je een ander beroep had willen doen. En niet alsmaar op die telefoon zitten." Geld is bepaald geen drijfveer om door te gaan, de gasrekening moet van zijn AOW betaald worden. Toch is zijn bedrijf, voornamelijk door de grond waarop het staat, veel geld waard: "Meer dan een miljoen." Toch peinst hij er niet over om het te verkopen en bijvoorbeeld in een huis aan de zee zijn oude dag te slijten. "Daar kan ik toch geen orchidee kweken?!"

Tiny Bolk: 'Ik vind het heerlijk onder de mensen te zijn'

Tiny Bolk werkt al meer dan tachtig jaar in café Den Dolhaart aan de rand van Maastricht. Ze werkt er sinds haar twaalfde, maar moet er niet aan denken om met pensioen te gaan. "Ik zou niet weten wat ik dan zou moeten doen. Ik vind het heerlijk om onder de mensen te zijn." Aanvankelijk runde Tiny het café samen met haar man, maar hij overleed zo'n 25 jaar geleden. Sinds kort helpt haar kleinzoon Xavier, die het cafe in de toekomst ook overneemt. Het mooiste aan het vak vindt Tiny het contact met de gasten. "Vaak luchten ze hun hart bij mij. Maar daar kan ik niets over vertellen hè, dat is beroepsgeheim", zegt ze lachend. Toch hebben al die verhalen ook een keerzijde: "Soms kan ik er niet van slapen. Dan vind ik het zo erg wat ze me vertellen."

Hein Visser: 'Ik kan wel gaan fietsen, maar ook mensen helpen'

"Mijn leven heeft altijd in dienst gestaan van de bank en de klanten", vertelt Hein Visser (76) uit Den Helder. Na zijn pensioen nam hij wel afscheid van de bank, maar de klanten bleven komen. Hij besloot om zelfstandig financieel adviseur te worden. "Ik ben nog steeds een klankbord voor iedereen, of het nu gaat om advies op het gebied van belastingen, toeslagen, leningen... Ik ben een klankbord voor iedereen." Voor de centen hoeft hij het niet te doen. "Het is geen baan. Ik doe het puur omdat ik het leuk vind en omdat ik mensen graag wil helpen. Soms vraag ik een kleine vergoeding zodat ik wel uit mijn onkosten kom." Visser vindt het belangrijk om een doel te hebben. "Ik kan wel met mijn vrouw gaan fietsen, maar waarom zou ik dat doen als ik mensen kan helpen."

Jaap van de Heg: 'Het mooiste werk dat er is'

Boer Jaap van de Heg werkt 7 dagen in de week, soms wel 13 uur op een dag. "Het deert me niets", zo zegt hij zelf. Samen met zijn vrouw en zoon runt hij het bedrijf. Hoewel hij nog alles doet, van koeien melken tot kippen verzorgen, merkt hij toch dat hij ouder wordt. "Twee keer op een dag melken vind ik niet mooi meer. Vroeger had ik spierballen, maar nu worden het dweilen." De melk- en ei-sorteermachines die nu op de boerderij hun intrede doen, maken het hem wel wat makkelijker.

Van de Heg begrijpt wel dat het voor jonge mensen lastiger is om nu boer te worden. Het is geen 9 tot 5-baan en met ander werk kan je meer geld verdienen. Ook de overheid maakt het ze niet makkelijk. "Melkquotum, fosfaatreductie... Mark Rutte mogen ze van mij gestolen krijgen. Veel beloven en weinig geven is in gekke vreugde leven." Als voorbeeld noemt hij de fipronil-affaire. "In de verkiezingstijd  werd er geroepen: we gaan die boeren helpen. Wat doen ze? Nul komma nul." Toch is er geen haar op zijn hoofd die er aan denkt te stoppen met werk. "Dit is het mooiste werk dat er is."

Dick Verheij: 'Ik kan toch niet stil zitten'

Loodgieter Dick Verheij werkt door 'voor de centen'. Toen hij 55 was had hij door zijn werk op scheepswerven in het buitenland eigenlijk al genoeg geld binnen om te kunnen stoppen. Maar toen sloeg de crisis toe. Hij verloor tonnen doordat het bedrijf waar hij voor werkte failliet ging. "Ik kon fluiten naar mijn centen." Een appartementje in Spanje of Portugal zat er niet meer in en hij moest weer van voor af aan beginnen. Daar was hij een jaar flink ziek van; helemaal omdat in die tijd de crisis aan de gang bleef en klussen slecht betaald werden. Ondanks alles heeft hij geen hekel aan het werk. "Ik kan toch niet stil zitten"  Hij kan nu ook zijn eigen werktijden en klussen bepalen. "Ik ga geen halsbrekende toeren meer uithalen om op een dag een ventilator te plaatsen."

Hanny Herinx: 'Ik wil wel mijn vrijheid blijven houden'

Juf Hanny Herinx springt nog steeds een paar keer per week bij op basisschool De Origon in IJmuiden. Dat doet ze omdat ze ziet hoe moeilijk de school het heeft om voldoende leerkrachten te vinden. "Als er kinderen vanwege die krapte op de arbeidsmarkt naar huis gestuurd moeten worden, kan ik er toch voor zorgen dat ze gewoon naar school kunnen gaan." Ze was eigenlijk al met pensioen en wilde als voorleesoma op school aan de slag. De directeur had snel door dat ze een onderwijsbevoegdheid had en vroeg of ze als invaljuf wilde komen werken. "Ik ben zelfs gevraagd of ik volgend schooljaar een vaste dag wil komen werken, maar dat doe ik liever niet. Ik wil wel mijn vrijheid blijven houden." Hoewel ze door haar ervaring niet meer opkijkt van het gedrag van kinderen en daar niet snel door van slag is, merkt ze toch ook dat ze ouder wordt. "Ik ben natuurlijk van een andere generatie. Dingen van YouTube die zij bijvoorbeeld willen zien, ik weet dan niet precies waar het over gaat. Aan dat soort dingen merk ik het wel."

Willem Korthals Altes: 'Als je stopt met werken, vertraag je'

Rechters moeten als ze 70 jaar zijn met pensioen. Dat is voor rechter Willem Korthals Altes over anderhalf jaar. Hij is het er totaal niet mee eens dat er een wet is die bepaalt wanneer hij moet stoppen met zijn werk. Als het aan hem ligt gaat hij nog jaren door. "Ik vind het een heel leuk vak en er is ook behoefte aan ervaren rechters." Daarnaast is hij door zijn ervaring in verschillende rechtsgebieden milder en meer allround geworden. Dat maakt hem nu een betere rechter dan toen hij begon, vindt Korthals Altes. Een persoonlijk motief om door te werken is ook zijn angst om af te takelen. "Ik zie dat om me heen. Als je stopt met werken dan vertraag je. Ik zeg niets over mensen die de hele dag met hun kleinkinderen bezig zijn. Ik zou dat niet willen."