Wat is je droom? Dat werd alle medewerkers van de AVRO enige tijd geleden tijdens bijeenkomsten over de missie en visie van de AVRO gevraagd. Privé of werk, het mocht allebei. Hebben jullie geen donder mee te maken, dacht ik in eerste instantie. Maar aangezien ik in mijn groepje de enige leek die er geen zin in had haar geheimen te verklappen, zwichtte ik toch.

We moesten m opschrijven, vertellen en tot mijn grote afgrijzen zelfs tekenen. Ik deed het met gene. Want zo verheffend vond ik mijn droom niet. Hij luidde: 'Ik wil een grote reis over de wereld maken en daarin

10 tot 12 mensen proberen terug te vinden, die ik ooit tijdens mijn werk heb ontmoet, en die op de een of andere manier indruk op mij hebben gemaakt. Of omdat ze hun nek uitsteken voor andere mensen, of in een kwetsbare positie zitten, of in de verdrukking door bijvoorbeeld een verkeerd regime'. Ik had dat samen met mijn partner willen doen, nadat ik zou zijn gestopt (!) met werken. Want ik wilde zonder camera, en zonder verplichtingen ten opzichte van mijn werkgever.

Want daar zit hem voor mij de crux:

In ons werk gebruiken (misbruiken) wij heel vaak mensen. We racen er als een wervelwind langs, vragen ze via een tolk zonder blikken of blozen de meest persoonlijke, soms impertinente dingen, laten ze allerlei handelingen talloze keren opnieuw doen zonder dat ze begrijpen waarom, bewerken ze om alles in ons tijdschema te doen, zijn aardig en begripvol totdat we ons verhaal binnen hebben, slaan de aangeboden - soms al geprepareerde maaltijd - tegen alle fatsoensnormen in af en verlaten “de place-delict” vervolgens zo vlot mogelijk om elders aan het bier te gaan. Onze slachtoffers in verbazing achterlatend.

Wij hebben een mooi verhaal, zij staan met lege handen. Want na onze uitzending horen de meeste mensen niets

meer van ons. Het leven is geven en nemen. Maar zij zijn de gevers, en ik ben de nemer. Zo voelt het. Ik zie mezelf niet als overgevoelig maar het zit me al jaren dwars. Van een aantal mensen wil ik heel graag weten hoe het ze is

vergaan. Maar vooral ook hoe zij mijn komst, en alles erom heen, zelf hebben beleefd. Door ze op te zoeken kan

ik in ieder geval laten merken dat ze - in ieder geval in mijn gedachten - er als mens toe doen. En niet uitsluitend als verhaal.

Zoals gezegd, ik had dat samen met mijn partner (zeer betrokken geluidsman en net zo'n reisgek als ik), willen doen. Maar helaas gingen we uit elkaar, en daarmee vervloog eigenlijk ook mijn droom. Want een jaar alleen de wereld rond, dat zag ik me zo snel niet doen.

En toen kwam dus die vraag: vertel ons je droom. Ik deed het, met tegenzin, en tot mijn verrassing werd MIJN droom uiteindelijk uit al die dromen (MET applausmeter, ha ha ha) verkozen om te worden uitgevoerd! Ik was echt verbaasd, want bijzonder vond ik 'm dus niet. Verslaggevers die terugwillen naar mensen die ze hebben ontmoet, dat hebben we vaker gehoord en gezien. Het verschil zat 'm erin - dat begreep ik wel door de vele gesprekken met anderen - dat ik gedreven word door betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel. En bereid ben mezelf een spiegel voor te houden.

Het heeft wat tijd gekost, maar uiteindelijk hebben de AVRO en EenVandaag het mogelijk gemaakt dat ik terug kon naar 4 mensen. Met de bedoeling er een programma van te maken, dat wel. Collega Ralph Stam en ik zijn sinds afgelopen zomer gaan zoeken naar de mensen op mijn lijst. Van de meeste wist ik niet waar ze woonden of dat ze uberhaupt nog leefden. Niet alles is gelukt. Sommigen mensen bleken te zijn overleden. En er waren er ook die we wel hebben gevonden, maar niet opnieuw wilden worden gefilmd. Of niet op dit moment.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.