Vandaag staat in ons televisieverhaal uit Canton de huidskleur van Obama centraal. Dat klinkt lullig, dat is het ook, maar het is toch een factor waarmee rekening moet worden gehouden in een staat als Ohio. Deze verkiezing wordt een test-case voor ‘verborgen-racisme’. Men noemt dat hier het Bradley-effect. Tom Bradley was begin jaren tachtig de (zwarte) burgemeester van Los Angeles die Gouverneur van Californië wilde worden. Hij stond in de peilingen ruim voor op zijn rivaal. Toch verloor hij: blijkbaar vulde de kiezer achter het stemgordijn iets anders in dan dat hij ervoor beweerde.

Hoe groot zal dat Bradley-effect dit jaar zijn? Kunnen we de polls serieus nemen of zullen mensen uiteindelijk toch iets anders invullen? Racisme is natuurlijk moeilijk te peilen. Een team van AP/Yahoo heeft een poging gedaan via het internet waar je relatief anoniem antwoord kunt geven. Daaruit blijkt dat meer dan een derde van de ondervraagde witte stemmers negatieve gevoelens heeft over zwarten. Ze noemen ze lui, gewelddadig en verantwoordelijk voor hun eigen problemen.

Het sentiment bestaat vooral onder de blanke blue collar voters. Lees hier een artikel over hoe het nog steeds een rol speelt in Ohio.

Maar kijk hier aan de andere kant ook naar een gepassioneerde speech van vakbondsleider Richard Trumka, die zijn achterban toespreekt:

Een van de mensen die in onze reportage naar voren komt is Paralee Compton. Zie foto. Ze is 77 jaar en tijdens haar werkzame leven is ze opgeklommen van de eerste zwarte secretaresse op een witte middelbare school tot de hoogste onderwijsambtenaar. De school is door deze prestatie zelfs naar haar vernoemd. Samen met haar gingen we naar downtown Canton. We begonnen bij de oude bioscoop The Palace die daar nog steeds staat. Hoe was dat vroeger toen er nog geen gelijke wetten waren voor blank en zwart vroegen we haar? Vrijwel onmiddellijk kwamen er tranen. Je ijsje niet in de hal van de bioscoop op te mogen eten maar naar buiten gestuurd te worden. Geen snoep te mogen kopen in de winkel ernaast. Op het bovenste balkon te moeten zitten en achterin de bus. Het verbaast haar. Dat ze diezelfde pijn weer voelt, zoveel jaar later. Ze had gedacht dat ze er wel overheen was. Het zijn de pijn van het verleden en het realisme van het heden die de degens met elkaar kruisen op 4 november.

Kijk hier naar de discussie die ik met zwarte kiezers had over de race-issue in deze verkiezingen.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.