Door luitenant-kolonel Gradus KruitwagenOp donderdag 18 april ben ik aangekomen in Tiberias (Israël), om het commando van de Observer Group Golan Damascus op me te nemen. Deze groep, deel uitmakend van de UNTSO missie, bestaat uit een dertigtal militairen uit diverse landen.

Gastblog van luitenant-kolonel Gradus Kruitwagen. Hij is VN-waarnemer op de Golan hoogte, waar hij toezicht houdt op het staakt-het-vuren tussen Syrië en Israël. Een gevoelige regio waar bijna dagelijks de strijd in Syrië te merken is.

Nog maar enkele maanden geleden woonde deze groep in de hoofdstad van Syrië, Damascus. Deze  eeuwenoude Arabische stad met zijn levendige souk hebben we helaas om veiligheidsredenen moeten verlaten. Ik hoop echter dat we spoedig terug kunnen keren. We wonen nu, zoal we dat onderling zeggen, “aan de andere kant” omdat op het woord Israel een taboe rust in Syrië. Het toezicht op het staakt het vuren tussen Israel en Syrië wordt door ons uitgevoerd vanaf een aantal Observatie Posten op het Syrische deel van de Golan. Deze taak blijven we met een aantal beperkingen uit voeren.

Dagelijks vinden hier beschietingen tussen de strijdende partijen plaats.

Na een korte inwerkperiode van enkele dagen vond een formele commando-overdracht plaats in Tiberias. In het bijzijn van de een aantal ambassadeurs en andere lokale autoriteiten werd het commando aan mij overgedragen. Op dat moment werd ik verantwoordelijk voor het uitvoeren van een taak, observeren en rapporteren aan de VN, maar ook voor de veiligheid van mijn personeel. Behalve de reeds genoemde militairen, waaronder sinds kort ook drie Nederlandse collega’s, heb ik naast me een kleine civiele organisatie van een tiental medewerkers die de missie technisch en logistiek ondersteunen.

Nog voordat ik iedereen persoonlijk ontmoet had, kreeg ik al het slechte nieuws dat een van mijn lokale medewerkers aan een hartaanval was overleden. Daar sta je dan, in een moslimcultuur, ver van huis, met twee grote vragen: wat wordt er van mij als commandant en als mens verwacht. De internationale gemeenschap van militairen en burgers is dan duidelijk een grote familie. Samen hebben we er voor gezorgd dat de overledene naar zijn familie werd gebracht zodat deze de gelegenheid had een begrafenis te verzorgen naar moslimgebruik. Daar stond nogal wat tijdsdruk op omdat volgens het lokale ritueel de dag na het overlijden het lichaam voor zonsondergang begraven dient te worden. Mijn team kon dit ondanks alle interne problemen die dit land kent voor elkaar krijgen. Ook daar kun je dan als commandant trots op zijn.

Dagelijks vinden hier beschietingen tussen de strijdende partijen plaats. Het Syrische leger beschikt over een ruim arsenaal aan vooral Russisch wapentuig van Kalashnikov tot tank. De opstandelingen moeten het vooral doen met het handvuurwapens. De bevolking heeft hiermee inmiddels, hoe raar het ook klinkt, leren leven. Kinderen gaan gewoon naar school, de winkels zijn open en het openbare leven gaat zijn gang. Echter ‘s avonds stopt het lokale verkeer en is er vrijwel niemand meer op straat.

Aangezien de regio erg agrarisch is, is er hier gelukkig nog geen zichtbaar tekort aan voedsel en is er nog voldoende keuze in de vooral kleinere winkels. De gewapende strijd en de negatieve gevolgen voor de burgers spelen zich vooral in andere delen van Syrië af.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.